Turizm

Türkiye’de turizm, ülke ekonomisi için önemli bir sektördür. Turizm gelirlerinin ihracata oranı %16,7’dir. Ülkedeki turizm faaliyetleri Türkiye Cumhuriyeti Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın sorumluluk alanındadır. Türkiye’de ülkenin tarihini ve kültürünü yansıtan pek çok turistik yer mevcut olup ayrıca Akdeniz ve Ege Denizi’nin kıyısında turistik aktiviteler yapılmaktadır. Son yıllarda ülke, sağlık turizminde popüler hâle gelmiştir.

Türkiye’nin en büyük şehri olan İstanbul, Bizans ve Osmanlı İmparatorluğu’nun başkenti olması dolayısıyla da antik döneme sahip birçok yapıyı barındırmaktadır. Sultan Ahmet Camii, Ayasofya ve Topkapı Sarayı bunlardan birkaçıdır. Diğer önemli turizm alanları; Roma İmparatorluğu döneminden kalan Efes, Troya, Bergama, Side, Meryem Ana Evi’nin yanı sıra Kapadokya, Nemrut ve Pamukkale bölgeleridir.

Plaj bölgeleri, genellikle Türkiye’nin çeşitli şehirlerinde yaşayan insanlar ve Batı Avrupa’dan gelen turistler için önemli bir turizm alanıdır. En önemli plajlar, Ege kıyılarından başlar ve Akdeniz’de Antalya yakınlarında son bulur. Bodrum, Çeşme, Fethiye, Marmaris, Kuşadası, Alanya önemli tatil yöreleridir.

Tarihçe

Anadolu toprakları ilk çağlardan itibaren gezginlerin önemli rotalarındandır. İlk ve orta çağda dini mekanlar ve termal kaynaklar ile ilgi çekmiştir. Selçuklular döneminde ticaret yolcuları Anadolu’da seyahatleri canlı tutmuştur. Osmanlılarda bu toprakların gerçek manada ilk turizm hareketi gerçekleşmiştir. 1863 yılında açılan Sergi-i Osmani etkinliğine Avrupa’dan özellikle Avusturya’dan turistler gelmiştir. Aynı yıllarda İstanbul’dan da yurt dışına turistler gitmeye başlamıştır.

1870 yılında Şark demiryolları İstanbul’u Paris’e bağlaması ile İlk otel (Pera Palas) açılmıştır (1890). Cumhuriyetin ilanından sonra daha sonra adı Türkiye Turing ve Otomobil Kurumu olacak olan Seyyahın Cemiyeti kuruldu. 1957 yılından sonra turizm bakanlık seviyesinde yürütülmüştür.

Türkiye’ye gelen turist sayısı; 1950 yılında 30 bin, 1965’te 500 bin, 1985’te 2 milyon, 1990’da 5 milyon, 1997’de 10 milyon olmuştur.

24 Kasım 2015’te, Türkiye’nin sınırı ihlal ettiği gerekçesi ile bir Rus Su-24 savaş uçağını düşürmesinin ardından Rusya, Türkiye ile ilişkilerini askerî ve ekonomik olarak asgari seviyeye indirdi. Bu kapsamda Rusya’daki tur şirketlerinin Türkiye turu satmasını yasakladı. 2016’nın ilk beş ayında Antalya’ya gelen Rus turist sayısında bir önceki yıla oranla %96, Alman turist sayısında %30, Hollandalı turist sayısında ise %33 düşüş oldu. Ege ve Akdeniz sahillerinde 1.300 civarında otelin satılığa çıkarıldığı tahmin edilmektedir. Kültür ve Turizm Bakanı Nabi Avcı, “bölgesel şartlar” nedeniyle turizm alanında bir daralma yaşandığını, Türkiye’nin bu krizden “güçlenerek çıkacağı” görüşünü dile getirdi.

Görülecek Yerler

Türkiye’de UNESCO tarafından Dünya Mirası listesine alınan 18 miras alanı bulunmaktadır:
İstanbul’un Tarihî Alanları, Kapadokya ve Göreme Milli Parkı, Divriği Ulu Camii ve Darüşşifası, Hattuşaş, Nemrut Dağı, Ksantos ve Letoon, Hierapolis ve Pamukkale, Safranbolu, Troya, Selimiye Camii, Çatalhöyük, Bursa ve Cumalıkızık, Pergamon, Diyarbakır Kalesi ve Hevsel Bahçeleri, Efes, Ani, Afrodisias, Göbeklitepe.
Dünya Mirası Geçici Listesi’nde 77 kültürel, 3 doğal ve 3 karma olmak üzere 83 varlığı bulunmaktadır.

Kapadokya yöresindeki Ürgüp ve Göreme çevresinde oluşan peribacaları, kaya oyma kiliseler, yeraltı şehirleriyle yoğun bir turizm alanıdır. Ürgüp, Göreme, Derinkuyu, Uçhisar, Ihlara, Avanos ve Kaymaklı yöredeki turistik yerleşmelerdir.[8] Yöreyi yılda yaklaşık 3 milyon turist gezmektedir.

UNESCO Dünya Miras Listesi’nde bulunan Pamukkale Denizli ilinde yer almaktadır. Fay hattından gelen sıcak suların taşıdığı kireçin çökelmesiyle oluşurlar. Travertenler, traverten havuzları, akan sıcak su görsel bir şölen sunar. Sularından yararlanmak amacıyla antik zamanlarda travertenlerin üst tarafına Hierapolis şehri kurulmuştur.

Özellikle karstik kayaçlardan oluşan Toros Dağları’nın batı ve orta bölümlerinde mağaralar gelişmiştir. Antalya yakınlarında bulunan Karain Mağarası’nda Paleolitik çağa ait yerleşim izleri bulunur. Damlataş Mağarası Alanya şehir merkezinde bulunur. Binlerce sarkıt, dikit duvarları süslemektedir.

Deniz Turizmi

Kıyı turizmi, deniz, kumsal, güneş, manzara, biyolojik çeşitlilik (balina kuş mercan), deniz ürünlerini kapsar. Kıyılarda oteller, kıyı düzenlemeleri, dalış sporları, kuş gözlemleri, bot gezileri, tıp hizmetleri, lokantalar ile düzenlenmelidir. Avrupalı turistlerin %63’ü kıyıları tercih etmektedir.

Türkiye’de Batı Akdeniz ve Ege kıyılarında çoğunlukla yabancılara dönük turistik oteller yer alırken, Karadeniz ve Marmara kıyılarında yerli turistlerin ikinci konutları bulunur.

Karadeniz kıyılarının iklimi kıyı turizmin gelişmesi için uygun değildir. Karadeniz’de; turizmi engelleyen yaz yağışları (batıda 1-2 gün, ortada 5-6 gün, doğuda 8-10 gün) bulunur, denize girme süresi 3 ay, günlük güneşlenme süresi 9-10 saat, bağıl nem %70’in üzerindedir. Akdeniz ikliminin hakim olduğu Ege ve Akdeniz kıyılarında; denize girme süresi Mayıs-Kasım arasında 7 ay, günde 11-12 saat güneşlenme süresi, yaz kuraklığı ve nemlilik %70’in altındadır. Doğu Akdeniz kıyılarında yaz sıcakların aşırı bunaltıcı olması turizmin gelişmesini engellemiştir.

Ege ve Akdeniz kıyılarında güneşlenme süresi, hava sıcaklığı, deniz suyu sıcaklığının yüksek olması, denize girme süresinin uzun olmasına neden olmaktadır. Koy ve körfezlerin fazla yer tutması kıyı turizminin gelişmesine katkı sağlar. Bu kıyılarımızda büyük oteller, tatil köyleri yapılmıştır.

Kıyı turizmi kriterlerinden biri de mavi bayrak sahibi olmaktır. Türkiye 2014 yılında en fazla mavi bayraklı sahile sahip 3. ülke iken 2015 yılında 2.liğe çıkmıştır. İspanya 578 plaj ile 1., Türkiye 436 plaj ile 2., Yunanistan 395 plaj ile 3.dür.

Kış Turizmi

Turizm faaliyetlerini yılın tamamına yaymak için kış turizmine önem vermeye başlamıştır. On yıl önce kış sezonunda 2,7 milyon turist ağırlanırken 2014’te bu rakam 4.8 milyona ulaşmıştır. 51 kayak tesisi ve 9.549 yatak kapasitesi bulunmaktadır. Türkiye kayak tesisi açsından dünyada 18. sıradadır. Uludağ, Palandöken, Kartepe, Kartalkaya, Sarıkamış, Erciyes, Davraz Dağı Türkiye’nin önemli kayak merkezleridir.

Kruvaziyer turizmi

Kruvaziyer gemileriyle yapılan turizm faaliyeti özellikle Akdeniz’de yoğunlaşmıştır. Akdeniz dünya kruvaziyer turizminde %21,7 ile Karayipler/Bahamalar’dan sonra (%34,4) ikinci sırada gelmektedir. 2003 yılında Türk limanlarına 887 gemi ve 582.000 turist gelmiştir. 2013 yılında; 1.572 gemi ve 2.240.000 turiste ulaşmıştır. Türkiye’de 2013 yılı için en fazla kruvaziyer gemi Kuşadası’na demirlemiştir. Kuşadası limanına 2013’te 428 gemi ve 577.685 kruvaziyer turist gelmiştir.

Sağlık Turizmi

Türkiye’de termal turizm özellikle iç turizm açısından önemlidir. 1300 termal, 2000’den fazla şifalı su kaynağına sahip olan Türkiye bu açıdan dünya 5.sidir. Hitit’lerden itibaren Anadolu topraklarında kaplıcalardan yararlanılmaktadır. Kestanbol kaplıcası, Hierapolis Roma döneminden, Yalova’daki Kurşunlu hamamı Bizans döneminden kalmadır. Türkiye’de kaplıca tesisinin açılması için, kaynak suyunun MTA tarafından hidrojeoloji analizi yapılması, Sağlık bakanlığı tarafından şifalı olduğunun belirlenmesi gerekmektedir. Türkiye’de 46 ilde 190 kaplıca bulunur. Yerli termal turistlerin çoğunluğu Marmara (%43,8) ve Ege (%26,6) bölgelerindendir. 2008 yılında Türkiye’ye 162.480 sağlık turisti gelmiş ve 282 milyon dolar harcama yapmıştır. USHAŞ verilerine göre 2019 yılında gelen turist sayısı 662.087, turizm geliri 1.065.105 dolar , 2020 yılında gelen turist sayısı ise COVİD-19 pandemisi etkisi ile 388.150, turizm geliri ise 548 milyon dolar olmuştur.
Türkiye’ye her yıl binlerce kişi tedavi olmak için gelmektedir. Türkiye özellikle saç ekimi alanında dünya çapında bir merkez olmuştur.

Yayla turizmi

Özellikle Karadeniz Dağları ve Toros Dağları yaylalarında gelişmeye başlamıştır. Kültür bakanlığı 26 yaylayı turizm merkezi ilan etmiştir. Giresun Bektaş ve Kümbet, Ordu Çambaşı, Rize Anzer ve Ayder-Yukarı Kavrun, Trabzon Erikbeli ve Şolma-Karadağ, Artvin Kaçkar, Bayburt Kop Dağı, Gümüşhane Zigana yaylalarında çalışmalar başlamıştır.

istatistikler

Yabancı turist sayısı 2002 ve 2010 yılları arasında, 12.8 milyondan 32.9 milyona ulaşmıştır, ki bu sayı Türkiye’yi “Yabancı Ziyaretçiler için En İyi 7 Ülke” arasına sokmuştur.

2013 yılı için; turizm gelirlerinin GSMHnın %4,2’sini, ihracatın %21,2’sini oluşturur.[22] Türkiye’de turizm sektöründe 1.298.000 kişi istihdam edilmektedir. Gelen turistlerin çoğunluğu havayolu ile (%71,2), %21’i karayolu, %7,4’ü denizyolu ile gelmektedir.

Türk turizmciler 2015 yılında turist sayısının 42 milyonu aşmasını, gelirin 35-36 milyar dolara ulaşmasını beklemektedir.[25] 2013 yılı itibarıyla turistik belge sahibi 3000 tesiste 755.000 yatak bulunmaktadır.

Turizm sektörü $71 milyar yatırım değerine sahiptir. Yıllık yenilenme ve yatırıma 2,5 milyar $ harcanmaktadır. 54 farklı sektörü doğrudan etkileyen turizm sektörü yıllık 26 milyar dolar satın alma yapmaktadır. Gıda ve içecek sektörüne 4 milyar dolar, tarıma 2 milyar dolar, seyahat firmalarına 4,8 milyar dolar katkı sağlar. 2014 dış ticaret açığının %32,4’ünü turizm gelirleriyle kapatılmıştır.

Ülkelere göre gelen turistler
Türkiye’ye yıllara göre en çok turist gönderen ülkeler aşağıdaki gibidir:

TURİZM GELİRLERİNİN İHRACAT GELİRLERİ VE TURİZM GİDERLERİNİN İTHALAT GİDERLERİ ORANI (KAYNAK: TÜRSAB)

 

( 1969 – 2021)

 

(Milyon $)

 

YILLAR

İHRACAT RAKAMLARI

TURİZM GELİRLERİ

TURİZM GELİRLERİNİN İHRACATA ORANI (%)

İTHALAT GİDERLERİ

TURİZM GİDERLERİ

TURİZM GİDERLERİNİN İTHALATA ORANI (%)

 
 

1969

537,0

36,6

6,8

801,0

42,2

5,3

 

1970

588,0

51,6

8,8

948,0

47,7

5,0

 

1971

677,0

62,9

9,3

1.171,0

42,2

3,6

 

1972

835,0

103,7

12,4

1.563,0

59,3

3,8

 

1973

1.317,1

171,5

13,0

2.086,0

93,0

4,5

 

1974

1.532,2

193,7

12,6

3.777,6

151,8

4,0

 

1975

1.401,1

200,9

14,3

4.738,7

155,0

3,3

 

1976

1.960,0

180,5

9,2

5.128,0

207,9

4,1

 

1977

1.753,0

204,9

11,7

5.796,3

268,5

4,6

 

1978

2.288,0

230,4

10,1

4.599,0

102,5

2,2

 

1979

2.261,2

280,7

12,4

5.069,4

95,1

1,9

 

1980

2.910,1

326,7

11,2

7.909,4

114,7

1,5

 

1981

4.702,9

381,3

8,1

8.933,4

103,3

1,2

 

1982

5.746,0

370,3

6,4

8.842,7

108,9

1,2

 

1983

5.727,8

411,1

7,2

9.235,0

127,3

1,4

 

1984

7.133,6

840,0

11,8

10.756,9

276,8

2,6

 

1985

7.958,0

1.482,0

18,6

11.343,4

323,6

2,9

 

1986

7.456,7

1.215,0

16,3

11.104,8

313,6

2,8

 

1987

10.190,0

1.721,1

16,9

14.158,0

447,7

3,2

 

1988

11.662,0

2.355,3

20,2

14.335,4

358,0

2,5

 

1989

11.624,7

2.556,5

22,0

15.792,1

565,0

3,6

 

1990

12.959,3

3.225,0

24,9

22.302,1

520,0

2,3

 

1991

13.593,5

2.654,0

19,5

21.047,0

592,0

2,8

 

1992

14.714,6

3.639,0

24,7

22.871,1

776,0

3,4

 

1993

15.345,1

3.959,0

25,8

29.428,4

934,0

3,2

 

1994

18.105,9

4.321,0

23,9

23.270,0

866,0

3,7

 

1995

21.637,0

4.957,0

22,9

35.709,0

912,0

2,6

 

1996

23.225,5

5.962,1

25,7

43.626,6

1.265,0

2,9

 

1997

26.261,1

8.088,5

30,8

48.558,7

1.716,0

3,5

 

1998

26.974,0

7.808,9

28,9

45.921,4

1.753,9

3,8

 

1999

26.587,2

5.203,0

19,6

40.671,3

1.471,0

3,6

 

2000

27.774,9

7.636,0

27,5

54.502,8

1.711,0

3,1

 

2001

31.334,2

10.450,7

33,4

41.399,1

1.738,0

4,2

 

2002

36.059,1

12.420,5

34,4

51.553,8

1.880,0

3,6

 

2003

47.252,8

13.854,9

29,3

69.339,7

2.424,8

3,5

 

2004

63.167,0

17.076,6

27,0

97.539,8

2.954,5

3,0

 

2005

73.476,4

20.322,1

27,7

116.774,2

3.394,6

2,9

 

2006

85.534,7

18.594,0

21,7

139.576,2

3.270,9

2,3

 

2007

107.271,8

20.942,5

19,5

170.062,7

4.043,3

2,4

 

2008

132.027,2

25.415,1

19,2

201.963,6

4.266,2

2,1

 

2009

102.142,6

25.064,5

24,5

140.928,4

5.090,4

3,6

 

2010

113.883,2

24.931,0

21,9

185.544,3

5.874,5

3,2

 

2011

134.906,9

28.115,7

20,8

240.841,7

5.531,5

2,3

 

2012

152.478,5

29.351,4

19,2

236.545,1

4.593,4

1,9

 

2013

157.610,2

34.305,9

21,3

242.177,1

5.253,6

2,1

 

2014

151.802,6

32.309,0

21,8

251.661,3

5.470,4

2,2

 

2015

143.934,9

31.464,8

21,9

207.203,4

5.698,3

2,8

 

2015

143.934,9

31.464,8

21,9

207.203,4

5.698,3

2,8

 

2016

142.606,2

22.107,4

15,5

198.601,9

5.049,8

2,5

 

2017

156.992,9

26.283,6

16,7

233.799,6

5.137,2

2,2

 

2018

167.967,2

29.512,9

17,5

223.046,0

4.896,0

2,2

 

2019

171.531,0

34520, 3

20,1

202.705,0

4.403,0

2,1

 

2020

169.637,7

12.059,3

7,1

219.516,8

1.105,0

0,5

 

2021

225.233,6

24.482,3

9,2

271.423,0

1.852,0

0,7